Samoa Manaia

We kunnen eindelijk het net weer op.

Twee weken geleden alweer begon ons avontuur midden in de stille oceaan. We zitten nu dus in Samoa, en hebben het ritme goed te pakken :)

Het is hier elke dag van het jaar erg warm, met een heerlijk zeebriesje. Hoe warm precies? Dat vroegen wij aan taxichauffeurs in Apia, de hoofdstad. Hun antwoord: 'It's hot, hey'. Ach, je kunt je afvragen hoeveel het getal 35 hier bijvoorbeeld toevoegt. Het begrip van tijd is hier ook minder relevant. Als we vragen hoe laat het is, krijgen we als reactie: 'It's past 2'.

Apia ligt op Upolu, het kleinste van de twee belangrijkste eilanden. Upolu is 70 bij 20 km groot, en telt 120.000 inwoners van de in totaal 180.000. De rest woont op 'the big island of Savaii'. De Samoanen hebben een fors postuur, en hebben hierom een succesvol rugbyteam.

Wij verkennen de eilanden met onze Honda HRV. Net als de Samoanen moeten wij nog wennen aan het linksrijden. Vorig jaar is het hele verkeersysteem omgezet om zo de import van Nieuw-Zeelandse auto's (rechtsgestuurd) makkelijker te maken.

Onze aankomst 2 weken geleden in het zuiden van Upolu viel samen met White Sunday, de nationale feestdag voor kinderen.

Hier zagen we voor het eerst dat op Samoa, en zeker in de villages, alles draait om de families en hun tradities. Elke familie binnen het dorp wordt vertegenwoordigd door een chief (matai). Enkel door goede daden, respect en ancieniteit kan een familielid benoemd worden tot matai. In het matai beraad wordt het reilen en zeilen binnen families besproken, en worden de regels van het dorp bewaakt. Dorpelingen die over de schreef gaan, worden door de matai 'berecht', en in het uiterste geval uit het dorp verbannen. Overigens kunnen alleen mannen matai worden. Roel vindt dit een mooi systeem.

Een paar dagen geleden zaten wij plotseling met 3 van deze belangrijke matai te dineren. Dit gebeurde nadat wij op zoek waren gegaan naar een 'guided cano tour' uit een lokaal toeristengidsje. Kennelijk waren in geen tijden toeristen op deze attractie afgekomen, want toen wij aanklopten bij de uitkijkpost van Saanapu village, moest de matai eerst diep in zijn geheugen graven na het noemen van de woorden 'boat' en 'tour'. Toen het kwartje viel, gaf hij 2 jongens uit het dorp de opdracht direct een boot te regelen. Die toverden vervolgens een nogal smalle holle boomstam achter een hut vandaan, en sjouwden deze naar iets wat in de verte niet leek op een aanlegsteiger. Dit sjouwen van de kano bleek het 'guided' gedeelte van de tour, want even later moesten wij zelf, peddelend met een stuk hout (cricket bat?), onze weg vinden door het mangrove bos. Dit bleek een listige klus, want terwijl de één aan het peddelen was, moest de ander tegenwicht bieden om niet om te kiepen. Uiteindelijk is dit redelijk gelukt, we zijn slechts op enkele plaatsen nat geworden.

Toen wij huiswaarts wilden keren, werden wij met twee kopjes troebele limonade naar de uitkijkpost gelokt. Meer uit beleefdheid dan uit verstandigheid namen we enthousiast een slok, en liepen terug naar de uitkijkpost waar we door 3 matai aangemoedigd werden mee te eten. We herinnerden ons enkele beleefdheidsvormen uit de reisgids: niet met je voeten naar de gastheer wijzen, in kleermakerszit zitten, de gastheer eet pas als de gast klaar is... Dus daar begonnen we, niet wetend of onze westerse magen dit wel zouden overleven, onder toeziend oog van de heren, aan de 2 borden vol met kip, noedels, en de typisch Samoaanse 'taro' – witgrijze koeken die smaken naar zetmeel. De taro is een broertje van onze aardappel.

Naast traditie staat Samoa ook open voor invloeden van 'overseas'. De viering van White Sunday in de kerk was een mix van Samoaanse zang en Amerikaanse R&B/rap. En naast taro staan diverse zuid-oost Aziatische gerechten op de kaart. Voor de hier veel aanwezige Kiwi's is er gefrituurde kip met patat.

Tot slot is het een verademing dat de toeristenindustrie hier (nog?) niet is doorgedrongen. Geen rijen gele plastic kano's, en voor kaarten met inheemse vis- en vogelsoorten moesten we langs bij het ministerie van landbouw en visserij in Apia. Dit maakt ook dat wij de witte stranden en azuurblauwe zee nagenoeg voor onszelf hebben, en ons in alle rust kunnen overgeven aan de Samoaanse hobby om van watervallen in frisse waterpoeltjes te rennen.

- THE END-